"KΛΕΦΤΕΣ"
- 'Ερχονται στο χώρο σας.
Κυριακή 19 Δεκεμβρίου 2010, 19.00-21.00 μμ
Δευτέρα 20 Δεκεμβρίου 2010, 19.00-21.00 μμ.
- Σκηνοθεσία: Μάκης Παπαδημητράτος
- Σενάριο:
- Μάκης Παπαδημητράτος
- Πρωταγωνιστούν:........
- Μυρτώ Αλικάκη, Βαγγέλης Αλεξανδρής, Πέτρος Λαγούτης, Μάκης Παπαδημητράτος, Ελευθερία Γεροφωκά
- Συμμετέχουν:
- Δημήτρης Καπετανάκος, Δημήτρης Τιμπιλής, Ρεγγίνα Μανδηλάρη, Παναγιώτης Παπαδημητράτος, Αγγελική Σύρμα, Μίλτος Ντζούνης, Ξένη Ταζέ, Χριστίνα Στεφανίδη, Γιώργος Πέργαντος, Θεανώ Τιμιάδου, Δημήτρης Κοράλης.
- Σκηνικά:
- Σταυρούλα Μπαραδάκη.
- Κοστούμια:
- Ηλιοστάλαχτη Βαβούλη.
- Φωτογραφία:
- Νικόλας Ποττάκης.
- Ηχοληψία:
- Ξενοφώντας Κοντόπουλος
- Μοντάζ:
- Δημήτρης Μέρας
- Μιξάζ:
- Γιάννης Γιαννακόπουλος
- Διάρκεια:
- 87 λεπτά
- Έτος Παραγωγής:
- 2007
- Πρεμιέρα:
- 48ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, Νοέμβριος 2007.
- Παραγωγοί :
- Νίκος Μουστάκας
- Κατερίνα Οικονόμου
- Παραγωγή:
- GRAAL A.E.
Περίληψη
Δυο μικροκλέφτες στην Αθήνα του 2007. Μπαίνουν σε σπίτια και παίρνουν λίγα, για να μην τους καταλάβουν πως τα πήραν, και να μπορέσουν να ξαναμπούν μετά από λίγο καιρό και να πάρουν πάλι λίγα. Δεν τους φτάνουν όμως! Μεταπουλούν κλεμμένα, ποντάρουν στο στοίχημα ελπίζοντας στο εύκολο κέρδος. Μια ζωή, χωρίς ζωή, θεατές μπροστά στην τηλεόραση. Τέλμα. Και ξαφνικά ένας στόχος: Ένα ταξίδι στο Άμστερνταμ.
Τώρα χρειάζονται περισσότερα χρήματα και θα πρέπει να βρουν τρόπο να τα κερδίσουν. Πρέπει να σκεφτούν το μεγάλο κόλπο. Ένα σπίτι πλουσίων, το αδειάζουν κανονικά και βγήκανε τα λεφτά για το ταξίδι. Ο ένας μέσα, ο άλλος τσίλιες.
Στο σπίτι όμως, δε βρίσκουν χρήματα, βρίσκουν ένα μυστικό που κανείς δεν έπρεπε να ξέρει. Ένα μυστικό ζωής και θανάτου…
Σημείωμα Σκηνοθέτη
Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, κάποιοι άνθρωποι κάνουν τα χειρότερα εγκλήματα σε βάρος άλλων ανθρώπων, με σκοπό το κέρδος.
Πόλεμοι, δολοφονίες, φυλακίσεις, βασανισμοί, δουλεμπορία, εκμετάλλευση, ναρκωτικά, καταστολή, διαφθορά, καταστροφή του περιβάλλοντος...
Αυτοί που ορίζουν τις ζωές όλου του κόσμου, αδιαφορώντας όμως γι’ αυτές.
Ο ρόλος που μας έχουν επιβάλλει, είναι του θεατή. Θεατές της ζωής.
Βλέπουμε τι γίνεται γύρω μας, αλλά δεν μπορούμε να αντιδράσουμε γιατί φοβόμαστε.
Συντηρώντας μας το φόβο, ζούμε στα πλαίσια που μας ορίζουν.
Πνίγουμε τις ενοχές μας για την αδράνειά μας απέναντι στην αδικία, με θεωρίες.
Ένα αμυντικό σύστημα του μυαλού μας, για να μην νοιώθουμε συνένοχοι.
Αν η τέχνη σήμερα, έχει κάποιο λόγο ύπαρξης, είναι να προσπαθεί να σπάσει αυτό το αμυντικό σύστημα.
Μάκης Παπαδημητράτος
Αποσπάσματα από κριτικές
Με ισχνότατο σεναριακό σκελετό, καλυμμένο με τη φλούδα της ταξικής κριτικής, οι «Κλέφτες» όχι μόνο απογοητεύουν από νωρίς, εξοργίζουν κιόλας. Μετά από μια ελαφρή (αλά «Τσίου») εισαγωγή, η ταινία αλλάζει απότομα ταχύτητα και σοβαρεύει (ή, μάλλον, προσπαθεί να σοβαρέψει) όταν η δράση μεταφέρεται εντός της οικίας του πλούσιου ζεύγους. Εκεί, αρχίζει η παρέλαση των στερεοτύπων και η διάλυση του όλου εγχειρήματος. Η όμορφη μεγαλοδικηγόρος, ο θρασύδειλος σύζυγος, η ρωσίδα πόρνη. Οι αμαρτωλοί αστοί, η κόκα, η σαμπάνια, η κάμερα και το ατύχημα. Και 'κατά λάθος' παγιδευμένα σε όλα αυτά τα κακόμοιρα κλεφτρόνια. Οι φτωχοί λούμπεν στο έλεος του χρήματος και της εξουσίας. Και ο φτωχός - δραματουργικά και ιδεολογικά - Παπαδημητράτος από wanna be Guy Ritchie προ διετίας, σε wanna be Michael Haneke φέτος. Μόνο που χρειάζονται πολλά παραπάνω από μια βαρετή σκηνοθεσία, μια ανέμπνευστη καθοδήγηση ηθοποιών και έναν σχηματικό κοινωνικοπολιτικό στόχο για να γίνει μια ταινία κριτικός καταπέλτης. Σίγουρα, πάντως, δεν είναι τα φτηνά ξελαρυγγιάσματα της Αλικάκη και του Λαγούτη. Γιατί, ως γνωστόν, "σκύλος που γαβγίζει δε δαγκώνει".
Σπύρος Θωμόπουλος
http://www.cinemanews.gr/v5/movies.php?n=5131
Ξεκινώντας ανάλαφρα ως κωμωδία με δύο μικροκλεφτρόνια (Β. Αλεξανδρής και ο ίδιος), εξελίσσεται σε νατουραλιστικό δράμα, καθώς σε μια πιο φιλόδοξη μπούκα τους, οι δύο κλέφτες έρχονται αντιμέτωποι με μια αποτρόπαια σκηνή: το σεξουαλικό βασανισμό μιας αλλοδαπής πόρνης από ένα ζευγάρι πλούσιων διεφθαρμένων γιάπηδων (Μυρτώ Αλικάκη-Πέτρος Λαγούτης).
«Ηθελα το ζευγάρι αυτό να ξεφύγει από τους χαρακτήρες και να θυμίζει δύο αρχετυπικές μορφές εξουσίας και καταπίεσης, όπως αυτή του δεσμοφύλακα που βασανίζει τους φυλακισμένους ή του αστυνομικού που βασανίζει τους αλλοδαπούς. Συμβολίζει όμως και την καταπίεση της ανώτερης τάξης», μας είπε. «Αντίθετα στο πρόσωπο των δυο μικροκλεφτών βλέπω την εργατική τάξη, το μέσο άνθρωπο: αποπροσανατολισμένο, ολιγαρκή, χαμηλών τόνων...».
Με κοντό μούσι, σκουλαρικάκια στ' αφτιά και μια κορδέλα για να συγκρατεί το αρκετά μακρύ του μαλλί, ο Μ. Παπαδημητράτος που κινείται κυρίως στα Εξάρχεια, έχει μια εντελώς χαρακτηριστική εμφάνιση που με τίποτε δεν σε προϊδεάζει για την ευαισθησία που κρύβει: αρκεί η θύμηση μιας σκηνής από τα «Πέτρινα χρονια» του Βούλγαρη για να του δημιουργήσει μια αφοπλιστική συγκίνηση.
«Και το παραμικρό ψήγμα εξέγερσης, ακόμα και σε μια άσχετη φαινομενικά ταινία, με κάνει να δακρύζω», λέει.
«Το σινεμά είναι ένα όπλο, μια μορφή αντίστασης».
Της ΕΥΑΝΝΑΣ ΒΕΝΑΡΔΟΥ Ελευθεροτυπια 2/12/2007
http://archive.enet.gr/online/online_text/c=113,dt=02.12.2007,id=84620088
Με ισχνότατο σεναριακό σκελετό, καλυμμένο με τη φλούδα της ταξικής κριτικής, οι «Κλέφτες» όχι μόνο απογοητεύουν από νωρίς, εξοργίζουν κιόλας. Μετά από μια ελαφρή (αλά «Τσίου») εισαγωγή, η ταινία αλλάζει απότομα ταχύτητα και σοβαρεύει (ή, μάλλον, προσπαθεί να σοβαρέψει) όταν η δράση μεταφέρεται εντός της οικίας του πλούσιου ζεύγους. Εκεί, αρχίζει η παρέλαση των στερεοτύπων και η διάλυση του όλου εγχειρήματος. Η όμορφη μεγαλοδικηγόρος, ο θρασύδειλος σύζυγος, η ρωσίδα πόρνη. Οι αμαρτωλοί αστοί, η κόκα, η σαμπάνια, η κάμερα και το ατύχημα. Και 'κατά λάθος' παγιδευμένα σε όλα αυτά τα κακόμοιρα κλεφτρόνια. Οι φτωχοί λούμπεν στο έλεος του χρήματος και της εξουσίας. Και ο φτωχός - δραματουργικά και ιδεολογικά - Παπαδημητράτος από wanna be Guy Ritchie προ διετίας, σε wanna be Michael Haneke φέτος. Μόνο που χρειάζονται πολλά παραπάνω από μια βαρετή σκηνοθεσία, μια ανέμπνευστη καθοδήγηση ηθοποιών και έναν σχηματικό κοινωνικοπολιτικό στόχο για να γίνει μια ταινία κριτικός καταπέλτης. Σίγουρα, πάντως, δεν είναι τα φτηνά ξελαρυγγιάσματα της Αλικάκη και του Λαγούτη. Γιατί, ως γνωστόν, "σκύλος που γαβγίζει δε δαγκώνει".
Σπύρος Θωμόπουλος
http://www.cinemanews.gr/v5/movies.php?n=5131
Ξεκινώντας ανάλαφρα ως κωμωδία με δύο μικροκλεφτρόνια (Β. Αλεξανδρής και ο ίδιος), εξελίσσεται σε νατουραλιστικό δράμα, καθώς σε μια πιο φιλόδοξη μπούκα τους, οι δύο κλέφτες έρχονται αντιμέτωποι με μια αποτρόπαια σκηνή: το σεξουαλικό βασανισμό μιας αλλοδαπής πόρνης από ένα ζευγάρι πλούσιων διεφθαρμένων γιάπηδων (Μυρτώ Αλικάκη-Πέτρος Λαγούτης).
«Ηθελα το ζευγάρι αυτό να ξεφύγει από τους χαρακτήρες και να θυμίζει δύο αρχετυπικές μορφές εξουσίας και καταπίεσης, όπως αυτή του δεσμοφύλακα που βασανίζει τους φυλακισμένους ή του αστυνομικού που βασανίζει τους αλλοδαπούς. Συμβολίζει όμως και την καταπίεση της ανώτερης τάξης», μας είπε. «Αντίθετα στο πρόσωπο των δυο μικροκλεφτών βλέπω την εργατική τάξη, το μέσο άνθρωπο: αποπροσανατολισμένο, ολιγαρκή, χαμηλών τόνων...».
Με κοντό μούσι, σκουλαρικάκια στ' αφτιά και μια κορδέλα για να συγκρατεί το αρκετά μακρύ του μαλλί, ο Μ. Παπαδημητράτος που κινείται κυρίως στα Εξάρχεια, έχει μια εντελώς χαρακτηριστική εμφάνιση που με τίποτε δεν σε προϊδεάζει για την ευαισθησία που κρύβει: αρκεί η θύμηση μιας σκηνής από τα «Πέτρινα χρονια» του Βούλγαρη για να του δημιουργήσει μια αφοπλιστική συγκίνηση.
«Και το παραμικρό ψήγμα εξέγερσης, ακόμα και σε μια άσχετη φαινομενικά ταινία, με κάνει να δακρύζω», λέει.
«Το σινεμά είναι ένα όπλο, μια μορφή αντίστασης».
Της ΕΥΑΝΝΑΣ ΒΕΝΑΡΔΟΥ Ελευθεροτυπια 2/12/2007
http://archive.enet.gr/online/online_text/c=113,dt=02.12.2007,id=84620088
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου