Έγραψα τις
προάλλες για ένα θέμα που αφορά ολόκληρη τη μικρή κοινωνία του χωριού, και
είναι θέμα πάνω απ’ όλα ηθικής αρχής και τάξεως. Το διάβασαν πολλοί, είδα τους
δείχτες. Στο θέμα δεν θα επανέρθω όσοι το διάβασαν κατάλαβαν......
Καμία αντίδραση
όμως από πουθενά πλην μιας η δυό μεμονωμένων περιπτώσεων, σε ένα θέμα
παραλογισμού που λογικά θα έπρεπε να ενδιαφέρει όλους.
Δεν γίνεται έτσι
Πατριώτη τίποτα. Αν δεν αλλάξουν οι κοινωνικές συνθήκες, δεν πρόκειται ν’
αλλάξει τίποτα. Τα προβλήματα δεν λύνονται με το να προτείνεις κάτι σαν άτομο ,
κι ας έχεις πρόθεση και δίκιο «Αγίου». Δεν πρόκειται ποτέ ν’ αλλάξει τίποτα εάν
οι πολίτες δεν σηκωθούν απ’ τις καρέκλες τους να διεκδικήσουν και να
διαμαρτυρηθούν. Δεν ξέρω υπνωτικό μας ρίχνουνε κι είμαστε όλοι κλεισμένοι στο
«καβούκι μας». Σ’ αυτές τις συνθήκες ότι και να προτείνεις στο τέλος πάλι μια
σκέτη απογοήτευση θα νοιώσεις. Ετούτη η κρίση η πρωτόγνωρη έκανε τους
περισσότερους να έχουν παραιτηθεί, να κάθονται στη γωνιά τους και να περιμένουν.
Όμως ένα είναι βέβαιο, αργά η γρήγορα κάτι θα γίνει, και σας το λέω αυτό σχεδόν
με σιγουριά.
Και δεν κατηγορώ
κανέναν. Εξ άλλου η κριτική στη χώρα μας το τελευταίο καιρό έχει γίνει άθλημα.
Ο ένας κριτικάρει και καταγγέλλει τον άλλον. Πολλές φορές μάλιστα αυτοί που
καταγγέλλουν και κριτικάρουν το κάνουν για να κρύψουν όποια προσωπική ευθύνη
τους αναλογεί. Κάτι σα να λέμε «εγώ είμαι ο εντάξει, και όλοι εσείς οι άλλοι οι
μαλάκες». Δεν είναι έτσι όμως. Τα πράγματα αλλάξανε και δεν μπορεί κανένας πια
να παίζει την «κολοκυθιά». Η κριτική πρέπει να συνοδεύεται και από προτάσεις.
Και από προτάσεις μάλιστα συγκεκριμένες και όχι άλλες πια γενικολογίες και
αφορισμούς. Νισάφι πια απ’ αυτά. Χορτάσαμε.
Αν μέσα σ’ αυτή
τη κρίση που όλο και βαθαίνει, δεν καταλάβουμε γιατί γίνονται τα όσα γίνονται
γύρω μας, και αν δεν συνειδητοποιήσουμε ότι όλοι θα πρέπει να αντιδρούμε στο
παράλογο, ακόμα και στο μικρό και τοπικό, το έχουμε χάσει το παιχνίδι.
Αυτή είναι η
πικρή αλήθεια, και τα’ άλλα είναι άσκοπα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου