Ο ηθοποιός είναι ένας λειτουργός της σκηνής. Ένας άνθρωπος, είτε «μεγάλος», είτε «μικρός». Είναι αυτός που θα μεταβιβάσει με τα μέσα που αποκτούνται μέσα από τη φύση, την εργασία, τις ιδέες και τις σκέψεις του δραματουργού, στους θεατές. Ο ηθοποιός επιστρατεύει όλα εκείνα τα μέσα της έκφρασης που διαθέτει, .......
τη φωνή, το σώμα, το συναίσθημα, την ευστροφία και μεταφέρει τη ζωή που απεικονίζει ο συγγραφέας στο έργο του, πάνω στη σκηνή.
Επαγγελματίας ή ερασιτέχνης ηθοποιός δεν έχει σημασία, το θέατρο ένα είναι.
Ο θίασος «το Αιτωλικό», διεκδικώντας όλο και περισσότερο φως μέσα από τη μήτρα του πολιτιστικού συλλόγου με τη μάθηση των αξιών της ζωής και μέσα από το παιχνίδι των λαθών επί της σκηνής, κορυφώνει τη μόρφωση παρασύροντάς μας χρόνο με το χρόνο στη μαγεία που χαρίζει η άσκηση της γνώσης γνωρίζοντάς μας τη δύναμη που κρύβουμε μέσα μας ως λαός της λιμνοθάλασσας.
Η γοητεία των βιωμάτων τόσο του Αισχύλου με τις «Χοηφόρες», του Χατζάκη με το έργο του «νεκρού αδελφού» όσο και του Παπαδιαμάντη με τη «Φόνισσα», πυροδοτούν την έκρηξη των συναισθημάτων μας χρωματίζοντάς τα από τους ακούραστους ηθοποιούς μας, με τη χροιά του ποιητικού λόγου, και φωτίζοντας τις ξεθωριασμένες εικόνες της μνήμης μας, κερδίζουν όλο και περισσότερους εραστές.
Πλάστες και οι ίδιοι των ηθών της πόλης μας, μελέτησαν, σχεδίασαν και διεκπεραίωσαν την ιερά ευθύνη της πειθαρχίας, που ρυθμίζει τη συμπεριφορά και τη δράση μιας ανθρώπινης ομάδας που σέβεται το χρόνο. Οι παραστάσεις της «Φόνισσας», αφήνουν άλλο ένα βαθύ και παραστατικό αποτύπωμα στο ωφελιμιστικό έργο του θιάσου κρατώντας τον κοινωνικό ιστό του Αιτωλικού ζωντανό. Οι σκέψεις μας τρυπώσανε στα άδυτα του χαρακτήρα της Φραγκογιαννούς και ανακαλύψαμε την κάθαρση από ό,τι ως κοινωνία σκοτώνουμε ή μας αφήνει αδιάφορους στο δράμα του σήμερα. Η καθαρεύουσα του δραματουργού Παπαδιαμάντη γέμισε τον χρόνο των ηθοποιών με σπουδή και την κατ' οίκον προσωπική επιμονή στην πρόβα, καλλιεργώντας συναισθήματα και γνώσεις στους ηθοποιούς μας, για να αποδώσουν όσο πιο υπεύθυνα τα ηθογραφικά στοιχεία της εποχής, τις συνήθειες και την προσωπική στάση ζωής στα πεπραγμένα της κοινωνικής μιζέριας των γυναικών της νήσου Σκιάθου που πραγματεύονταν ο δραματουργός Παπαδιαμάντης.
Τα σκηνικά του ακούραστου εργάτη της τέχνης Μιχάλη, που διακατέχεται διαχρονικά από σύμβολα, γι΄ αυτό και γίνεται ξεχωριστός, απαιτούσαν άμεσα έναν καλύτερα δομημένο χώρο στα μάτια των θεατών, για να αξιοποιηθούν τα σύμβολα στο πάντρεμα των συνειρμών κειμένου και σκηνοθέτη στην εικονική πραγματικότητα της σκηνής.
Και όλοι μαζί, χειροκροτήσαμε. Σαν ένα χωριό αυτόνομο που ξεδιπλώθηκε όταν αγγίξαμε μαζί σας τη συγκίνηση που θέριεψε από την προσδοκία μιας σχολής θεάτρου για το Αιτωλικό. Ο πολιτιστικός του Αιτωλικού, δικαιούται μετά από 29 χρόνια παράδοσης στην υποκριτική τέχνη και τον εθελοντισμό, μια αναγνωρισμένη σχολή θεάτρου για να δυναμιτίσει υπό την αιγίδα του νέου Δήμου το φως που σκορπάει ο ηθοποιός και δεν του επιτρέπεται να λάμψει μαζί με την πόλη του. Μήπως κάποιοι από τους αξιότιμους πολιτευτές, βουλευτές, περιφερειακούς και δημοτικούς άρχοντες μπορούν να βοηθήσουν και να εδραιώσουν την διακαή προσδοκία της πόλης πριν όλα θρυμματιστούν στα ψιλά γράμματα των μνημονίων και των Δ.Ν.Τ ;
.
« Μένει να ξαναβρούμε τη ζωή μας, τώρα που δεν έχουμε πια τίποτα. Φαντάζομαι εκείνος που θα ξαναβρεί τη ζωή έξω από τόσα χαρτιά, τόσα συναισθήματα, τόσες διαμάχες και τόσες πολλές διδασκαλίες, θα είναι κάποιος σαν εμάς, μόνο λίγο σκληρός στη μνήμη.»
Συγχαρητήρια θερμά, σε όλους τους συντελεστές της «Φόνισσας» που πρόσθεσαν στις εμπειρίες των συναισθημάτων μας, μία ακόμα !!!
Δέσποινα Σκόνδρα
Υπ/λος ΟΤΑ Α΄
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου