Στο Δυτικό άκρο της Λιμνοθάλασσας, έξω από το ιχθυοτροφείο του «Προκοπάνιστου», βρίσκεται ένα πολύ μικρό νησί. Είναι δεν είναι 150 μ2. Πάνω στο νησί αυτό είναι κτισμένο το εκκλησάκι της Παναγιάς της Προκοπανισιώτισσας, που μαζί με τον αύλειο χώρο του καταλαμβάνει όλο το νησί.
Το εκκλησάκι αυτό γιορτάζει την 8 Σεπτέμβρη.
Από την παραμονή της γιορτής στις 7 Σεπτέμβρη, μαζεύονται στην παραλία του Αιτωλικού αυτοί που κάνουν την γιορτή της Παναγίας κάθε χρόνο. Από τις 07.00 το πρωί συγκεντρώνονται στην παραλία, όπου τους περιμένουν το καΐκι και οι γαΐτες που θα τους μεταφέρουν στην Παναγία και κατά τις 08.30 με 09.00 ξεκινάει το κομβόι για το νησάκι της Παναγίας της Προκοπανισιώτισσας. Μπροστά το καΐκι και πίσω οι γαΐτες, φορτωμένες μέχρι τα μπούνια!!! με τον κόσμο, τα κλινοσκεπάσματα, τα κρεβάτια και τα τρόφιμα.
Η διαδρομή γίνεται αργά, με τραγούδια και κρατάει περίπου 2 ώρες.
Το νησάκι δεν έχει ρεύμα, δεν έχει νερό, δεν έχει τηλέφωνο.
Φτάνοντας ξεκινάει η προετοιμασία του μεσημεριανού φαγητού. Και αφού μιλάμε για γιορτή, είναι απαραίτητο το αρνί που ψήνεται επί τόπου, με τα κοκορέτσια και τα χέλια τα πρινσπάτα.
Το γλέντι της παραμονής, κρατάει μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Και φυσικά εδώ δεν υπάρχουν ούτε ορχήστρες, ούτε κλαρίνα, ούτε νταούλια, ούτε κάποιο άλλο μέσο αναπαραγωγής τραγουδιών, παρά μόνο οι καλλίφωνοι της παρέας, που με καντάδες και αμανέδες, παρακινούν και τους άλλους να μετέχουν.
Στο τέλος θα κοιμηθούν όλοι κάτω από το φως που τους δίνει η λάμπα της πρυάς, τα μικρά παιδιά και οι μεγαλύτεροι μέσα στο εκκλησάκι και οι υπόλοιποι ολόγυρα από αυτό κάτω από το στέγαστρο που υπάρχει.
Την 8 Σεπτέμβρη, ανήμερα της Παναγίας, γίνεται η θεία λειτουργία. Ο παπάς μεταφέρεται κι αυτός με γαΐτα στο νησάκι της Παναγίας.
Ακολουθεί νέο γλέντι μέχρι το απόγευμα, οπότε και γίνεται οι επιστροφή των προσκυνητών πάλι μέσω της θάλασσας.
Το εκκλησάκι αυτό ανακαινίσθηκε τα 10 τελευταία χρόνια. Έργο δύσκολο γιατί όλα τα υλικά μεταφέρονται με γαΐτες και χωρίς ρεύμα και νερό γίνεται ακόμα δυσκολότερο.
Έγιναν λοιπόν μεγαλύτερα παράθυρα στο κτίριο του ναού, στήθηκε ένας μεγάλος τσιμεντένιος σταυρός που διακρίνεται από όλη τη Λιμνοθάλασσα, έγινε σκέπαστρο που καλύπτει όλο το νησάκι, έγιναν τουαλέτες και κατασκευάστηκε και τοιχίο γύρο από το νησάκι για προστασία από το νερό.
Και μη φανταστεί κανείς ότι αυτά έγιναν με την συνδρομή της Ναοδομίας ή του Δήμου ή οποιαδήποτε άλλης αρχής.
Όλα έγιναν χάριν στο μεράκι λίγων ανθρώπων, που διέθεσαν με δικά τους έξοδα τα υλικά και με την προσωπική τους εργασία έφεραν την Παναγία την Προκοπανισιώτισσα στην σημερινή της μορφή.
Είναι αυτοί που κάθε χρόνο διαθέτουν τις γαίτες και το πριάρι για την μεταφορά του κόσμου, αυτοί διαθέτουν τα φαγητά και αυτοί ακόμα είναι που τραγουδάνε και παρασύρουν στο κέφι και τους άλλους.
Είναι ο Γιώργος ο Μπότας (ο γυαλάκιας), ο Γιάννης ο Γερμανός (ο σωμιός) και ο Φώτης ο Γερμανός (ο φωτάκιας). Τους αξίζουν συγχαρητήρια και μακάρι να βρεθούν και άλλοι μιμητές ώστε να μην χαθεί αυτή η γιορτή.
Το εκκλησάκι αυτό γιορτάζει την 8 Σεπτέμβρη.
Από την παραμονή της γιορτής στις 7 Σεπτέμβρη, μαζεύονται στην παραλία του Αιτωλικού αυτοί που κάνουν την γιορτή της Παναγίας κάθε χρόνο. Από τις 07.00 το πρωί συγκεντρώνονται στην παραλία, όπου τους περιμένουν το καΐκι και οι γαΐτες που θα τους μεταφέρουν στην Παναγία και κατά τις 08.30 με 09.00 ξεκινάει το κομβόι για το νησάκι της Παναγίας της Προκοπανισιώτισσας. Μπροστά το καΐκι και πίσω οι γαΐτες, φορτωμένες μέχρι τα μπούνια!!! με τον κόσμο, τα κλινοσκεπάσματα, τα κρεβάτια και τα τρόφιμα.
Η διαδρομή γίνεται αργά, με τραγούδια και κρατάει περίπου 2 ώρες.
Το νησάκι δεν έχει ρεύμα, δεν έχει νερό, δεν έχει τηλέφωνο.
Φτάνοντας ξεκινάει η προετοιμασία του μεσημεριανού φαγητού. Και αφού μιλάμε για γιορτή, είναι απαραίτητο το αρνί που ψήνεται επί τόπου, με τα κοκορέτσια και τα χέλια τα πρινσπάτα.
Το γλέντι της παραμονής, κρατάει μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Και φυσικά εδώ δεν υπάρχουν ούτε ορχήστρες, ούτε κλαρίνα, ούτε νταούλια, ούτε κάποιο άλλο μέσο αναπαραγωγής τραγουδιών, παρά μόνο οι καλλίφωνοι της παρέας, που με καντάδες και αμανέδες, παρακινούν και τους άλλους να μετέχουν.
Στο τέλος θα κοιμηθούν όλοι κάτω από το φως που τους δίνει η λάμπα της πρυάς, τα μικρά παιδιά και οι μεγαλύτεροι μέσα στο εκκλησάκι και οι υπόλοιποι ολόγυρα από αυτό κάτω από το στέγαστρο που υπάρχει.
Την 8 Σεπτέμβρη, ανήμερα της Παναγίας, γίνεται η θεία λειτουργία. Ο παπάς μεταφέρεται κι αυτός με γαΐτα στο νησάκι της Παναγίας.
Ακολουθεί νέο γλέντι μέχρι το απόγευμα, οπότε και γίνεται οι επιστροφή των προσκυνητών πάλι μέσω της θάλασσας.
Το εκκλησάκι αυτό ανακαινίσθηκε τα 10 τελευταία χρόνια. Έργο δύσκολο γιατί όλα τα υλικά μεταφέρονται με γαΐτες και χωρίς ρεύμα και νερό γίνεται ακόμα δυσκολότερο.
Έγιναν λοιπόν μεγαλύτερα παράθυρα στο κτίριο του ναού, στήθηκε ένας μεγάλος τσιμεντένιος σταυρός που διακρίνεται από όλη τη Λιμνοθάλασσα, έγινε σκέπαστρο που καλύπτει όλο το νησάκι, έγιναν τουαλέτες και κατασκευάστηκε και τοιχίο γύρο από το νησάκι για προστασία από το νερό.
Και μη φανταστεί κανείς ότι αυτά έγιναν με την συνδρομή της Ναοδομίας ή του Δήμου ή οποιαδήποτε άλλης αρχής.
Όλα έγιναν χάριν στο μεράκι λίγων ανθρώπων, που διέθεσαν με δικά τους έξοδα τα υλικά και με την προσωπική τους εργασία έφεραν την Παναγία την Προκοπανισιώτισσα στην σημερινή της μορφή.
Είναι αυτοί που κάθε χρόνο διαθέτουν τις γαίτες και το πριάρι για την μεταφορά του κόσμου, αυτοί διαθέτουν τα φαγητά και αυτοί ακόμα είναι που τραγουδάνε και παρασύρουν στο κέφι και τους άλλους.
Είναι ο Γιώργος ο Μπότας (ο γυαλάκιας), ο Γιάννης ο Γερμανός (ο σωμιός) και ο Φώτης ο Γερμανός (ο φωτάκιας). Τους αξίζουν συγχαρητήρια και μακάρι να βρεθούν και άλλοι μιμητές ώστε να μην χαθεί αυτή η γιορτή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου