Πέμπτη 8 Μαρτίου 2012

Οι Δέκα μικροί Ινδιάνοι

Με επιτυχία έκλεισαν οι δύο παραστάσεις από τη Θεατρική Ομάδα του Πολιτιστικού & Μορφωτικού Συλλόγου "Το Αιτωλικό" το Σάββατο και Κυριακή 3 και 4 Μαρτίου και έπεται η συνέχεια.
Ο Κώστας Καστανάς (φώτο) ο δάσκαλος ο γυμναστής και παίχτης, άλλοτε προπονητής -παράδειγμα προς μίμηση- επανέρχεται στα Θεατρικά δρώμενα μετά από καιρό να αποδείξει ότι στο Αιτωλικό όχι μόνο ότι το θέατρο είναι εδώ, αλλά ότι υπάρχουν ενεργοί πολίτες . Αξιός εκπρόσωπος της γενιάς του 60!! ......

Μαζί με εκείνον μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων και φίλων εξ ίσου ενεργοί αγωνίστηκαν για το καλύτερο.
Το έργο της Αγκάθα Κρίστι γεμάτο μυστήριο και αγωνία καθήλωσε τους θεατές και πρόσφεραν στο Αιτωλικό μια άλλη απόχρωση.
Τα νέα πρόσωπα στο χώρο όπως ο Βασίλης Καστανάς ο Διονύσης Μπερερής ο Θεοδωρος Τόλης και ο Κώστας Σύρος έδωσαν μια ευχάριστη νότα με τη συμμετοχή τους. Η Πολύτιμη Καραγάκια φάνηκε ότι μπορεί να ανταπεξέρχεται επάξια σε διαφορετικούς ρόλους και να αποκτά ολοένα και μεγαλύτερη άνεση. Ο Αντώνης Χαραλάμπους έχει μέσα του τη Θεατρικότητα που πολλές φορές του βγαίνει υπέροχα αλλά το χάνει καμιά φορά ιδίως όταν χαλαρώνει! Για την Βάσω Τραγουλιά και ιδιαίτερα για την Στεφανία Δράκου (φώτο) τα λόγια είναι περιττά, δεν έχουν πάντως να ζηλέψουν τίποτα. Αξίζει να έχετε προσωπική άποψη αφού δείτε την παράσταση. Τέλος άξια και με δυναμισμό κράτησε το ρόλο του δικαστή ο Νίκος Ευαγγελινός.
Ο Γρηγόρης Κότσαρης κατάφερε και πάλι με μικρό κόστος να δόση την ατμόσφαιρα της πολυτελούς βίλας (ευρηματικός όπως πάντα).
Το μακιγιάζ δεν βοήθησε και πολύ, παρόλο τις προσπάθειες των κοριτσιών, αλλά τα ηχητικά και ο φωτισμός φαίνονται να προοδεύουν.
Άριστη η απόδοση της κακοκαιρίας και του μυστήριου. Για τον “ταπεινό δημιουργό” που προτίμησε αυτή την φορά να μείνει πίσω απ τις κουίντες ουδέν σχόλιον. Ίσως να είναι καλύτερα έτσι, αφήνοντάς τον να τον “κρίνει” η Ιστορία. Κι αν τον αντέξει το σχοινί θα φανεί στο χειροκρότημα....
Εκτός των παραπάνω στην παράσταση πρόσφεραν μια πλειάδα μελών του συλλόγου .
http://www.youtube.com/watch?v=PuUsE5XPN64&feature=player_embedded
Ζ.Κ.

3 σχόλια:

ναυαγός εν αιθρία είπε...

Αγαπητέ Ζαφείρη, σ' ευχαριστώ εκ' μέρους της ομάδας για τον σχολιασμό σου. Για την ιστορία γράφω πως το σκηνικό, σύλληψη - σχεδιασμός - κατασκευή, είναι του Μιχάλη Κότσαρη και όχι του εξίσου δημιουργικού Γρηγόρη. Το ξέρω πως το γνωρίζεις και γράφτηκε φυσικά εκ παραδρομής, απλά το αναφέρω για κάποιους που πιθανώς να μην το γνωρίζουν. Τέλος σε ευχαριστώ για το επίθετο "ταπεινός" που μου προσάπτεις, (γιατί φαντάζομαι πως σ' εμένα αναφέρεσαι) αν και πρώτη φορά με αποκαλούν έτσι. Πιστεύω πως εννοείς ότι δεν ήμουν μπροστά με την ομάδα των υποκριτών/ηθοποιών, στο χειροκρότημα. Είδες τη δεύτερη παράσταση και όχι την πρεμιέρα, γιατί στην πρεμιέρα, βρισκόμουν εκεί μετά τα χειροκροτήματα που εισέπραξε η ομάδα. Αυτό καταλαβαίνω πως ίσως να ενοχλεί κάποιους, αλλά αφού αναφέρθηκε, επίτρεψέ μου εσύ και όσοι διαβάζουν αυτό το σχόλιο να δώσω μια μικρή "εξήγηση". Αυτό συμβαίνει στις πρεμιέρες μας, για δυο λόγους. Ο πρώτος είναι πως η ίδια η ομάδα μου ζητούσε να βγω μαζί τους, εγώ αρνιόμουν, αυτοί επέμεναν και προκαλείτο ένα γελοίο θέαμα, που το αποτέλεσμά του όταν τελικά αποφάσιζα να ανέβω στη σκηνή μεταφραζόταν ως εξής "κοίτα τον, παρακάλια ήθελε", πράγμα που όσοι με γνωρίζουν ξέρουν, πως είναι πέρα για πέρα αναληθές. Ο δεύτερος λόγος είναι, πως αφού τελικά συμβαίνει, μου δίνει την ευκαιρία να αναφέρω και να ευχαριστήσω τους αφανείς συνεργάτες μου στην τεχνική ομάδα, με τον δικό μου τρόπο και όχι με μιά απλή παράθεση των ονομάτων τους, όπως γίνεται στην εκφώνηση την επόμενη ημέρα.
Ευχαριστώ
Χρίστος Λάτσινος

Κώστας Καστανας είπε...

Φίλε Ζαφείρη σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.Δε νιώθω ότι έκανα κάτι σπουδαίο(όχι από μετριοφροσύνη) αλλά σαν ένα μέλος της Θεατρικής Ομαδας εισέπραξα την αγάπη και την ικανοποίηση του κοινού της Πόλης μας σε ένα δύσκολο και απαιτητικό έργο.Εμεις οι παλιότεροι ανοίγουμε το δρόμο για τα νεότερα παιδιά που θέλουν να ασχοληθούν με τον Πολιτισμό.΄Οσο για την γένεια μας '60 πραγματικά ειναι δυναμική,ανήσυχη και δημιουργική.
Κώστας Καστανάς

michalis kotsaris είπε...

Φίλε Ζαφείρη ευχαριστούμε για τη θετική προσέγγιση της προσπάθειας της Θεατρικής Ομάδας του Πολιτιστικού & Μορφωτικού Συλλόγου Αιτωλικού που ξεκίνησε εδώ και αρκετά χρόνια με αποτέλεσμα να έχει ανεβάσει έως τώρα οκτώ διαφορετικά έργα - χειμώνα και καλοκαίρι, με τη συμμετοχή 75 ερασιτεχνών ηθοποιών, 40 τεχνικών συντελεστών και δεκάδες παραστάσεις στο Αιτωλικό, στο νομό μας και εκτός αυτού. Και όλα αυτά όχι χωρίς κόπο, θυσίες και εθελοντική προσφορά στον τελικό σκοπό. Στον ιστότοπο άλλωστε της Θ. Ο. καταγράφεται λεπτομερώς όλη η πορεία της και αξίζει τον κόπο να τον επισκεφθει κανείς:

http://etolikotheater.weebly.com/

Θα ήθελα όμως να κάνω δυο τρείς επισημάνσεις.
Ο Κώστας ο Καστανάς δεν επανήλθε μετά από καιρό. Ήταν μαζί μας και τον χειμώνα του 2011, στην ομολογουμένως εξαιρετική "Φόνισσα".
Η "Φόνισσα", αποτέλεσε την κορυφαία στιγμή στον τομέα του ήχου, των φωτισμών και γενικότερα του τεχνικού τμήματος της Θ.Ο. και πραγματικά υπέβαλε τους θεατές. Ευτυχήσαμε τότε να έχουμε μια "δυνατή" τεχνική ομάδα, όπως πάλι φέτος είχαμε δέκα διαφορετικούς ρόλους με ιδιαίτερες απαιτήσεις και τελικά όλα τα παιδιά έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους. Δεν μένω στις δύσκολες συνθήκες που απέτρεψαν πρόβες σε όλους τους τομείς και στο στήσιμο σκηνικού, λόγω βραχείας χρήσης του συγκεκριμένου θεατρικού χώρου. Όλα όμωςπήγαν καλά! Kαι αυτό μένει, μας ικανοποιεί και μας ευχαριστεί. Επισημαίνω βέβαια, την εξαιρετική - γραμμένη ειδικά για την παράσταση μουσική - που περιελάμβανε ένα μουσικό θέμα στο οποίο χρησιμοποιήθηκε το "μουσικό πριόνι" - ένα ιδιαίτερο μουσικό όργανο παιγμένο από τον Νίκο Γ. έναν μουσικό που διαπρέπει αυτή τη στιγμή στην έντεχνη ελληνική μουσική σκηνή και πραγματικά στον τομέα του είναι αυτή τη στιγμή ο καλύτερος στο είδος του στην Ευρώπη...
Όσο για την σημείωση σου σχετικά με τον "ταπεινό δημιουργό" αυτής της υπέροχης παράστασης, υποκλίθηκε στο κοινό την ημέρα της πρεμιέρας, χειροκροτήθηκε και ευχαρίστησε όλους τους συντελεστές . Αυτό άλλωστε συνηθίζει να κάνει χρόνια τώρα. Τίποτα δεν θα πετύχαινε σε ένα θεατρικό σύνολο χωρίς την προσαρμογή του προσωπικού σε ένα πνεύμα συνόλου.

Τέλος, όπως λές έπεται συνέχεια. Μια παράσταση στο Μεσολόγγι, μία στο Αγρίνιο, στη Ναύπακτο και ίσως άλλη μία στο Αιτωλικό - ήδη αρκετός κόσμος το ζητάει και αν όλα πάνε καλά θα πραγματοποιηθεί!

Μιχάλης Κότσαρης.