Ένοιωθα
καθαρά πως πνίγομαι τις τελευταίες μέρες, ακούγοντας, βλέποντας, ζώντας σ’ αυτό
εδώ το μπάχαλο. Να πνίγομαι από οργή, από ένα μίσος ανεξήγητο προς όλους και
προς όλα, απ’ την αφαίμαξη την οικονομική και από την μπότα των τροϊκανών που ήθελαν να
συντρίψουν το κεφάλι μου......
Ήθελα να ουρλιάξω, να φωνάξω, να κραυγάσω, να φτύσω
στα μούτρα αυτών που με κρατούν αιχμάλωτο του φόβου της χρεοκοπίας και της
πτώχευσης. Να πω ότι τελειώνουν τα ψωμιά τους, μπας και τ’ ακούσουν τα
κοπρόσκυλα και δείξουν λίγο έλεος για το λαό.
Κι
εδώ ακριβώς ήρθε στο διαδίκτυο η φωτογραφία, και μου’ δωσε βαθιά ανάσα και
πνοή. Γιατί εδώ φαίνονταν καθαρά ότι καταπιέζοντας
όλο και πιο στυγνά τις μάζες του λαού, δημιουργείς και ανεξέλικτες εκρήξεις σε
όλα τα επίπεδα της κοινωνίας, άρα ακόμα και στα γήπεδα. Κι αυτό ακριβώς έδειχνε
τούτη η φωτογραφία. Ότι έχει ξεσπάσει πια η οργή του κόσμου. Κι ότι εκείνος ο
εύκολος και γενικός αφορισμός «έλα μωρέ πρεζόνια των γηπέδων είναι», έπαψε πια
κατά πολύ να ισχύει. Κι ότι κοντά στο σύνθημα των οπαδών για την ομάδα, «ακούγονται»
όλο και πιο δυνατά κι άλλα συνθήματα, που δείχνουν μέσα απ’ την ψυχή τους,
αντίθεση σ’ εκείνους που τους δυναστεύουν. Πριν είναι αργά, γιατί το αίμα έχει
τίμημα βαρύ, καλά θα κάνουν να τ’ ακούσουν οι Ευρωπαιο-πραιτοριανοί, γιατί «από
κερκίδες και απ’ την αγορά αρχίζει να κυλάει ο τροχός της ιστορίας».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου