«Κύριοι, εσείς μας καλέσατε...»

Η δημοσιογραφική έκφραση «κλείδωσαν οι αλλαγές», έχει γίνει ένας μόνιμος εφιάλτης, το τελευταίο διάστημα για τους πολίτες αυτής της χώρας, κυρίως δε από το πρώτο «μνημόνιο», την 'Ανοιξη του 2010 και μετά. Πολύ περισσότερο, όταν όλοι έχουμε την υποψία (που στη συνέχεια γίνεται βεβαιότητα), ότι το «κλείδωμα» αφορά αποφάσεις που θα επιδεινώσουν έτι περαιτέρω την προσωπική οικονομική μας κατάσταση.

Η αγωνία λαμβάνει μεγαλύτερες διαστάσεις όταν στο περιεχόμενο της «είδησης»  περιλαμβάνεται η λέξη «τρόικα»..........

Το αποτέλεσμα των συζητήσεων, μεταξύ  των αρμοδίων παραγόντων, κάθε τομέα, με την ομάδα που εκπροσωπεί τους δανειστές μας, συνήθως καταλήγει σε βάρος των πολιτών: Επαχθέστερη φορολόγηση των εισοδημάτων, περιορισμός των αφορολογήτων ορίων με συνέπεια να «εξισώνονται» ως προς την φορολογική αντιμετώπιση οι φορολογούμενοι, διεύρυνση των φορολογικών βάσεων, μετάταξη αγαθών και υπηρεσιών σε υψηλότερους συντελεστές ΦΠΑ, αύξηση των αντικειμενικών αξιών των ακινήτων, περιορισμός φοροαπαλλαγών κ.λπ. κ.λπ.

Χειρότερο όμως και πλέον επικίνδυνο όλων αυτών, με την έννοια ότι προκαλεί κοινωνικές αναταράξεις και αρνητική ψυχολογία στους νέους,  είναι η ανατροπή στα εργασιακά. Οι δανειστές μας, έχουν θέσει ως στόχο, εκτός των άλλων, την τοποθέτηση της χώρας σε τροχιά ανταγωνισμού. Πιστεύουν ότι η Ελλάδα θα έχει την δυνατότητα να ζητήσει χρήματα από τις λεγόμενες αγορές (διάβαζε: συνασπισμοί τραπεζών και πιστωτικών οργανισμών, που πολλές φορές «παίρνουν» γραμμή και από κάποιες κυβερνήσεις), όταν η οικονομία της γίνει ανταγωνιστική, δηλαδή όταν παράγει προϊόντα και προσφέρει υπηρεσίες που θα προτιμούνται, λόγω του χαμηλού κόστους.

Στην ουσία διασφαλίζουν τα δικά τους μεσοπρόθεσμα δάνεια, μέσω της ισχυροποίησης του ιδιωτικού τομέα, στο βαθμό που αυτό είναι εφικτό, από την συμπίεση του εργατικού κόστους. Έτσι λοιπόν καταλήγουμε σε ανατροπές, εκτροπές και βάναυση τροποποίηση (ή «κακοποίηση») της εργατικής νομοθεσίας.

Εργασιακές πρακτικές που δεκαετίες τώρα θεωρούνταν σταθερές και αμετάβλητες, δεδομένες και αναλλοίωτες, κατοχυρωμένες και ασφαλείς, αλλάζουν «εν μια νυκτί» και φορτίζουν ακόμη περισσότερο το αρνητικό κλίμα στην αγορά εργασίας. Μέχρι πριν από 12 μήνες ο νεοπροσλαμβανόμενος μισθωτός, είχε ένα δοκιμαστικό διάστημα δύο μηνών εργασίας. Στη συνέχεια, η απομάκρυνσή του, με καταγγελία της σύμβασης από τον εργοδότη, θα σήμαινε την καταβολή αποζημίωσης.  Το διάστημα αυτό (το δίμηνο, δηλαδή), με τον νόμο 3899/17-12-2010, «μεγαλώνει» στους 12 μήνες. Τώρα, «κλειδώνει» στα τρία (3) χρόνια!! Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με το «σπάσιμο» του ασφαλούς φράγματος των προβλεπομένων ως μισθοδοτικών ορίων από την ΕΓΣΣΕ, με μειώσεις πάνω από 20% του κατώτατου μισθού, παρατάσσει τις μελλοντικές στρατιές των 590 ευρώ.

Επί πλέον, σε διάστημα τριετίας για συμβάσεις ορισμένου χρόνου, οι εργοδότες θα έχουν δικαίωμα ανανέωσης αυτών των συμβάσεων, χωρίς να τεκμαίρεται ότι  ο χαρακτήρας της εργασίας που προσφέρεται,  καλύπτει πάγιες και διαρκείς ανάγκες. Περαιτέρω, αλλαγές στην διευθέτηση του χρόνου εργασίας, επιχειρησιακές και ατομικές συμβάσεις εργασίας, σχεδόν μονομερείς αποφάσεις του εργοδότη κ.λπ.

Πολλοί το έλεγαν.

Αλλά και ο ίδιος, ο τεχνηέντως εξοβελισθείς από την προεδρία του ΔΝΤ Στρος Καν, όταν στην Βουλή των Ελλήνων αντιμετώπισε ερωτήματα των αντιπροσώπων του έθνους, ως προς την σκληρότητα των μέτρων που επρόκειτο να εφαρμοσθούν για την επαναφορά στην δημοσιονομική ομαλότητα, είπε:

«Κύριοι, εσείς μας καλέσατε...»