Εγκλωβισμένος στα γρανάζια του συστήματος…

Έκανα λάθος, γιατί γεννήθηκα φτωχός και θέλησα να πεθάνω πλούσιος ! 

Τον τελευταίο καιρό, μας έχουν ξετινάξει ψυχολογικά με τον φόβο τών επόμενων δόσεων…

 Πότε της 3^ης δόσης, άχ – βάχ !  θα την πάρουμε δεν θα την πάρουμε, άντε και την πήραμε και τώρα…σωθήκαμε ( ή, ζήτω πού καήκαμε) ! ........

Πότε της 4^ης δόσης, πού ναι μέν αλλά , πρέπει να σενιαριστούμε λιγάκι ακόμη περνώντας από το κρεββάτι του Προσκρούστη ώστε αφού μας ξαπλώση κάτω και μας πάρη τα μέτρα όπως ο κηδειάς τον κηδευόμενο πότε κόβοντας λίγα δάχτυλα και κανένα πόδι αν χρειαστεί, να βρεθούμε τελικά μέσα στα όρια των απαιτήσεων και να εισπράξουμε την δόση!

Τώρα, αν θυμάμαι καλά ( γιατί έχουμε χάσει και τον λογαριασμό), βρισκόμαστε στο «μεσοπρόθεσμο» όπως το λένε ( και τι εννοούνε άραγε το αγνοώ), κι΄ εκεί πού περιμέναμε την 5^η δόση πλάκωσαν οί αγανακτισμένοι, οί φωνές, οί διαμαρτυρίες, τα πετροβολήματα, καθώς και αυγά της ημέρας, γιαούρτι ΠΡΩΤΟ και ΦΑΓΕ ( κι΄ άν θέλεις Πάγκαλε και Πεταλωτή «μη φάγε…»), και διάφορα άλλα ζαρζαβατικά της εποχής πού λόγω φθήνειας μπορούν να αγοραστούν εύκολα, φθηνά, και άνετα από τους πενομένους και να διαμοιρασθούν κατά το δοκούν και επί των ασυνέτων κεφαλών αυτών πού διευθύνουν ή συναινούν στην καταστροφή του τόπου…

 Βέβαια η κρίση πού ήλθε δεν ήταν ξαφνικό και αιφνίδιο μπουρίνι, ούτε τσουνάμι της Φουκουσίμα.

Είχε ιστορία παλιά, έβραζε το καζάνι της διαφθοράς και της κλεψιάς από χρόνια, οί πονηροί επέπλεαν μαζί με τους φελούς και κυβερνούσαν ότι έπρεπε να κυβερνηθεί, οί πολιτικοί διόριζαν σε κεντρικά πόστα αποτυγχάνοντες πολιτευτές τους και ανίδεους περί τού αντικειμένου εργασίας πού αναλάμβαναν, βάζοντας πχ. έναν μηχανικό διοικητή Νοσοκομείου, ή έναν πλοίαρχο διοικητή του ΟΓΑ, η αδικία γενικώς και το γρηγορόσημο στο κατακόρυφο, ενώ μέσα από όλα αυτά και πιθανόν και εξ΄ αιτίας και αυτών, μια διάθεση κομπορημοσύνης και πλουτοκρατείας είχε κυριεύσει τον απλό λαουτζίκο…

Κι΄ έτσι βλέπαμε,  από την κομμώτρια της γειτονιάς, τον απλό υπάλληλο του «τρείς και δέκα»,  ως τον κουρέα της «Μικράς Σεβίλλης» να κυκλοφορούνε με αυτοκινητάρες και τζιπάρες 4Χ4  μέσα στούς δρόμους των πόλεων λές και πήγαιναν να κυνηγήσουν λαγούς στόν Παναχαϊκό, και πέρδικες στα δάση… 

Άς όψονται οί κάρτες και τα δάνεια πού έδιναν αφειδώς οί Τράπεζες, αυτές πού κυρίως ευθύνονται για το χάλι του κόσμου σήμερα και πού μέχρι τώρα παραμένουν στο απυρόβλητο !

«Αν πειράζαμε τις Τράπεζες θα μας γκρέμιζαν την άλλη ώρα…» ακούστηκε να λέει υψηλόβαθμο στέλεχος, κι΄ εκεί φαίνεται πώς βρίσκεται το κλειδί του μυστηρίου της εξαθλίωσης των πολιτών και της χώρας…

Γι΄ αυτό άλλωστε και τις επιδότησαν με 28 δίς, για να τα δώσουν ως δάνεια στον κόσμο και να κινηθεί η αγορά, πλήν όμως κανείς δεν έμαθε και πού ακριβώς κατέληξαν…

Και λοιπόν τώρα τι κάνουμε; 

Υπάρχει λύση;  

Άς ξεχάσουμε αυτά πού ξέραμε και άς ξαναγυρίσουμε στα παλιά;

Ένα άρθρο πού βρήκαμε στο διαδίκτυο μας βάζει σε κάποιες πικρές αλλά καί ελπιδοφόρες σκέψεις…

ΚΑΙΡΟΣ  ΝΑ  ΞΑΝΑΓΙΝΟΥΜΕ  ΦΤΩΧΟΙ…

================================

  

«…Καιρός να ξαναγίνουμε φτωχοί… Όπως ήμασταν πάντα… Όπως οι ήρωες των παλιών αναγνωστικών που οι γιαγιάδες έμοιαζαν με γιαγιάδες, κι όχι με συνταξιούχες πόρνες... 

Όπου οι μπαμπάδες επέστρεφαν το μεσημέρι για να καθίσει ΟΛΗ η ελληνική οικογένεια στο τραπέζι και να φάει το σεμνό φαγητό -όσπρια πεντανόστιμα και ζαρζαβατικά με ψωμί μοσχοβολιστό- ενώ η γάτα και ο σκύλος περίμεναν στωικά να ‘ρθει η σειρά τους …

Να ξαναγίνουμε φτωχοί όπως ήμασταν πριν σαράντα και πενήντα χρόνια…. 

Τότε που ονειρευόμασταν εν μέσω γκρι, μπλε και μπεζ χρωμάτων, τότε που καμιά Ελληνίδα δεν φιλοδοξούσε να γίνει ψευδοξανθιά, τότε που η λάσπη κολλούσε συμπαθητικά στα παπούτσια μας, και οι αυθεντικοί ζήτουλες και ζητιάνοι ( κι΄ όχι οί εισαγόμενοι επαίτες απ΄ όλα τα Βαλκάνια ) βρίσκονταν έξω απ’ τις εκκλησιές περιμένοντας το τέλος της λειτουργίας και του μνημόσυνου.

Να ξαναγίνουμε φτωχοί πλην τίμιοι… 

Να βρούμε ξανά τις σωστές μας κλίμακες χωρίς αγωνία παρκαρίσματος και παχυσαρκίας… 

Να ξαναβρούμε τη γεύση του «μπατιρόσπορου», των ελαχιστοποιημένων αναγκών, να ανακαλύψουμε εκ νέου τον ποδαρόδρομο και το συγκινητικό μοντέλο της «γυναίκας της Πίνδου». 

Μόνο με τέτοιες ηρωικές διαδρομές ενδεχομένως να ακυρώσουμε το κόμπλεξ μας έναντι του Μπραντ Πιτ και της Ναόμι Κάμπελ.

Να ξετρελαθούμε από την επικοινωνιακή μας υστερία με τα σιχαμένα κινητά τηλέφωνα που κατάργησαν κάθε έννοια ιδιωτικής ζωής…. 

Να σκάψουμε στις αυλές -όσοι έχουν αυλές- και να κάνουμε παραδοσιακούς ασβεστόλακκους για να ασπρίζουμε τα δέντρα έτσι για καλαισθησία και υγεία…

Να βρούμε πάλι τη σημασία του χώματος καταργώντας το καυσαέριο του επάρατου τρέχοντος πολιτισμού… Να εφεύρουμε τις παλιές Νοσοκόμες που σέρνονταν από σπίτι σε σπίτι ρίχνοντας ενέσεις πενικιλίνης στα οπίσθια ολόκληρου του Έθνους ( και καμιά βεντούζα κοφτή όταν έπρεπε...)

Να προσδιορίσουμε ξανά την ντροπή και τον «σεβασμό» προσέχοντας το βλακώδες λεξιλόγιο των τέκνων μας. 

Επιτέλους, όποιο τέρας βρίζει ή χρησιμοποιεί την πάνδημη και πολυμορφική λέξη «ΜΑΛΑΚΑΣ» πάνω από εκατό φορές την ημέρα να το μπουκώνουμε με «κόκκινο πιπέρι εξόχως καυτερό», όπως τον καιρό της εξαίρετης φτώχειας μας….

Να μάθουμε να χρησιμοποιούμε τα κουλά μας χέρια σε δουλειές που σήμερα δίνουμε του κόσμου τα λεφτά, όπως μεταποίηση ρούχων, αλλαγές γιακάδων στα πουκάμισα, καρικώματα στις κάλτσες, υδραυλικές και σχετικές εργασίες.

Να απαγορευτεί διά ροπάλου το γκαζόν που για μας τους πρώην φτωχούς δεν σημαίνει απολύτως τίποτα ( και το χρησιμοποιούν κάτι κυράδες για να αποπατούν οί σκύλοι τους εκεί πού παίζουν τα παιδιά μας...)

Στη θέση του άσχετου γκαζόν  να φυτευτούν λαχανικά ή και οπωροφόρα για να μην καλοσυνηθίζουμε την κάστα των μανάβηδων. 

Κάποτε ο μαϊντανός, τα κρεμμύδια και τα σκόρδα, ήταν τα βασικά καλλωπιστικά των κήπων μας .

Να επανακτήσουμε το κύρος μας, χρησιμοποιώντας βέργες κι ό,τι τέλος πάντων απαιτούσε ο βασικός σωφρονιστικός κώδικας τα χρόνια της περήφανης ανέχειας … 

Σταματήστε τις ψυχολογίες και τις παραφιλολογίες για τα «τραύματα» των παιδιών. Μόνο λύσεις γήινες και πρακτικές θα αποκαταστήσουν την τρέλα και το χάος που υπαινίσσονται οι στατιστικές.

Να θυμηθούν οι Νεοέλληνες πως προέρχονται απ’ τον Μεγαλέξανδρο, από τον Μιλτιάδη, τον Αριστείδη και προφανώς απ’ τον… Αλκιβιάδη, πράγμα που σημαίνει ότι μπορούν να βάλουν σε ενέργεια τον «δίκαιο θυμό» αν συμπέσουν με ληστές Τραπεζών, περιπτέρων, σούπερ μάρκετ και κοσμηματοπωλείων. 

Κανένας δισταγμός.

Τα παλιά χρόνια για ψύλλου πήδημα σε μπαγλάρωναν. Θυμήσου και κόψ’ τους τα χέρια ή και τα αχαμνά. 

Επιτέλους ας σταματήσουμε την Ευρωπαϊκή μας ψυχοπάθεια ( και ηττοπάθεια…)

ΠΟΤΕ και κανένας Έλληνας δεν έγινε σωστός Ευρωπαίος !

Ούτε καν ο Αβραμόπουλος, ούτε καν ο Σημίτης, και άλλοι τέτοιοι που μου διαφεύγουν. Απ’ τον καιρό που σταματήσαμε να θυμώνουμε σωστά, την πατήσαμε. 

Σταματήστε το «ντόπινγκ» με το τσουλαριό των λαϊκών ασματο-μουλάρων.

Επιτέλους ! ΠΟΣΟΥΣ  ΠΙΑ  ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΕΣ  ΧΩΡΑ Η ΕΛΛΑΣ, κύριοι καναλάρχες της πλάκας;

Δεν είναι καιρός να ξεβρωμίσει ο τόπος απ’ τους εκφραστές του τραγουδιστικού Κάμα Σούτρα;

ΠΟΙΟΣ θα μαζέψει τις ελιές στα περιβόλια όταν ο κάθε πικραμένος ονειρεύεται να γίνει αφίσα στη Συγγρού; 

Ποιος θα καθαρίσει τη Συγγρού απ’ το αίσχος της καψουρικής ταπετσαρίας, κύριοι δήμαρχοι; Οι τραβεστί; Οι καημένες οι τραβεστί έχουν άλλες «υποχρεώσεις …»

Μη φοβάστε τη φτώχεια.

Η πατρίδα μας είναι ευλογημένη έστω κι αν δεν παράγει λαμαρίνες αυτοκινήτων, ή καλής ποιότητας νάρκες και όπλα για τριτοκοσμικούς. 

Θυμηθείτε την ευλογία του ελαιόλαδου, της Κορινθιακής σταφίδας, του χαλβά Φαρσάλων, των εσπεριδοειδών, της σαρδέλας και των λατρεμένων ραδικιών.

Λάδι, χόρτα, ελίτσες, λίγο τυρί και ψωμί ζεστό, να φρεσκάρουμε στο μνημονικό μας το παλιό αναγνωστικό του Δημοτικού.

Το ξέρω πως είναι ζόρι να κόψουμε το σούσι απότομα, όμως ήρθε ο καιρός να αναβιώσουμε την όπερα της πεντάρας, της δεκάρας, και των άλλων χρηστικών μας αξεσουάρ. Μια δοκιμή νομίζω πως θα μας πείσει …

ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΣ και ο «θεός» των μικρών πραγμάτων μαζί μας….

( Του Γιάννη Ξανθούλη, με τίτλο «Το ξέρω πως είναι ζόρι να κόψουμε το σούσι απότομα, όμως ήρθε ο καιρός να αναβιώσουμε την όπερα της πεντάρας…»

patrablog.blogspot.