21 Νοεμβρίου στο ημερολόγιο,
και εορτάζονται τα Εισόδια της Θεοτόκου. Της Παναγίας της Πολυσπορίτισσας την
λένε στα χωριά μας, και τούτη τη μέρα φτιάχνουν και σήμερα ακόμα πολυσπόρια.
Ένα πανάρχαιο έθιμο στη χώρα μας, που την καταγωγή του έχει απ’ τα αρχαία
Πυανόψια, που γίνονταν την ίδια περίπου εποχή, που οι γεωργοί τελείωναν τη
σπορά τους.......
Καλή σοδειά συντοπίτες εύχονταν τούτη τη μέρα εκείνα τα χρόνια.
Τώρα λένε άκουσες τίποτα, για κείνη την επιδότηση; Η Παναγία η Πολυσπορίτισσα
να τους βγάλει τα μάτια έτσι που μας κατάντησαν οι ρεμπεσκέδες.
Κείτονταν παράλυτη εκεί στη γωνιά της παρατημένη στον κόσμο της η γριά,
όταν της έφτασε η μυρουδιά στη μύτη. Πολυσπόρια. Τι όμορφα που μυρίζαν τα
μαγκούφικα. Να χε μισό πιατάκι.
Η μυρουδιά που ερχόντανε απ’ την κουζίνα την είχε αποτρελάνει εντελώς. Η νύφη τα ανακάτευε μες τη μεγάλη μπακυρένια κατσαρόλα με την ξύλινη κουτάλα, κι εκείνα άχνιζαν με μια εξαίσια μυρουδιά. Πολυσπόρια λέει, της ήρθε ταμπλάς.
Θέλει να σηκώσει το γέρικο κουφάρι, μα δε μπορεί, πέφτει πίσω ξανά στα μαξιλάρια.
-Μια κταλιά μουρή Νίφ.
Κάνει ν’ απλώσει το χέρι, δεν σηκώνεται τ’ άτιμο, και βρίσκεται ξανά στον κόσμο της. Βλέπει τον εαυτό της Νιόνυφη που βράζει στο μπακιρένιο το τσουκάλι πολυσπόρια. Τι μοσχοβολιά είναι τούτη ρε γυναίκα, και πεθαμένο ακόμα ανασταίνει, έλεγε ο γέροντάς της, θεός σχορέτον, κι ακόμα και εκείνη η στριφνή η πεθερά της, ο μόνος καλός λόγος που της χρώσταγε ήταν γι’ αυτά τα πολυσπόρια.
-Για στα χέρια σου ορέ νύφη! Τέτοιο φαί θα ’χω να το μολογάω.
Συνέρχεται για λίγο η γριά, βλέπει τη νύφη που περνάει με τα κενωμένα πιάτα, και την κοιτάει με πόνο και απελπισία. Μα εκείνη πέρασε χωρίς να την προσέξει. Μα θα ’ρθει όπου να ναι ο γιός της απ’ το χωράφι. Θα του γυρέψει ένα πιάτο πολυσπόρια
κι εκείνος σίγουρα θα της το φέρει. Νιφάδες σήμερα σου λέει. Χωρίς αποδοχή να ζητιανεύεις ένα πιάτο πολυσπόρια. Της Παναγίας της πολυσπορίτσας κι εφέτος. Βοηθειά μας.
Η μυρουδιά που ερχόντανε απ’ την κουζίνα την είχε αποτρελάνει εντελώς. Η νύφη τα ανακάτευε μες τη μεγάλη μπακυρένια κατσαρόλα με την ξύλινη κουτάλα, κι εκείνα άχνιζαν με μια εξαίσια μυρουδιά. Πολυσπόρια λέει, της ήρθε ταμπλάς.
Θέλει να σηκώσει το γέρικο κουφάρι, μα δε μπορεί, πέφτει πίσω ξανά στα μαξιλάρια.
-Μια κταλιά μουρή Νίφ.
Κάνει ν’ απλώσει το χέρι, δεν σηκώνεται τ’ άτιμο, και βρίσκεται ξανά στον κόσμο της. Βλέπει τον εαυτό της Νιόνυφη που βράζει στο μπακιρένιο το τσουκάλι πολυσπόρια. Τι μοσχοβολιά είναι τούτη ρε γυναίκα, και πεθαμένο ακόμα ανασταίνει, έλεγε ο γέροντάς της, θεός σχορέτον, κι ακόμα και εκείνη η στριφνή η πεθερά της, ο μόνος καλός λόγος που της χρώσταγε ήταν γι’ αυτά τα πολυσπόρια.
-Για στα χέρια σου ορέ νύφη! Τέτοιο φαί θα ’χω να το μολογάω.
Συνέρχεται για λίγο η γριά, βλέπει τη νύφη που περνάει με τα κενωμένα πιάτα, και την κοιτάει με πόνο και απελπισία. Μα εκείνη πέρασε χωρίς να την προσέξει. Μα θα ’ρθει όπου να ναι ο γιός της απ’ το χωράφι. Θα του γυρέψει ένα πιάτο πολυσπόρια
κι εκείνος σίγουρα θα της το φέρει. Νιφάδες σήμερα σου λέει. Χωρίς αποδοχή να ζητιανεύεις ένα πιάτο πολυσπόρια. Της Παναγίας της πολυσπορίτσας κι εφέτος. Βοηθειά μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου