ΟΙ ΦΟΡΕΙΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΑΤΟΜΟΥ

      Διαβάζω εδώ και μερικές μέρες τις αναρτήσεις των Μη Ενεργών Πολιτών περί βλακείας, αποσπάσματα από το εξαίρετο βιβλίο του συγγραφέα Θ. Καρζή το οποίο και έσπευσα να το προμηθευτώ. Πράγματι, μια αξιόλογη συγγραφή η οποία αξίζει να έχει ο καθένας μας στη βιβλιοθήκη του. Μια άλλη πρόταση περί ηλιθίων τινών από τον λιβελογράφων μπλοκίστα του minimastompoukali ο οποίος  σπεύδει να μας επισημάνει, ότι είναι ένα προσωπικό ημερολόγιο.....

και για να το διαβάσουμε πρέπει να συμφωνούμε μαζί του, δείχνει μια από τις συμπεριφορές που υπογραμμίζει τη διαφορά μεταξύ έξυπνου και βλάκα . Ο πρώτος, έχει την απόλυτη ανάγκη από κάποιες ώρες στοχασμού και αυτοσυγκέντρωσης μέσα στην ιερότητα της σιωπής.      Ο δεύτερος αντίθετα, επειδή ο στοχασμός προϋποθέτει ζωντανό και λειτουργικό εγκέφαλο, έχει ανάγκη από έναν διαρκή συναγελασμό με άλλους, φυσικά ομοειδείς του. Κατά το συναγελασμό, η πνευματική ανταλλαγή των συναγελαζομένων έχει τη μορφή των ακατάσχετων φλυαριών γύρω απ΄ ό,τι  πιο ασήμαντο και αδιάφορο συμβαίνει στην καθημερινή ζωή. Ουδέποτε πρόκειται ν' ανταλλαγούν απόψεις κρίσεις και ιδέες για κάτι πράγματι αξιόλογο, επειδή τέτοιες «ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος» Ωστόσο όσο κι αν φανεί περίεργο, απ' όλα αυτά τα μηδαμινά προκύπτει κάποιο θετικό αποτέλεσμα. Ο βλάκας άνθρωπος, ως πομπός και δέκτης φλυαριών ανοήτων, βλέποντας γύρω του τους ανόητους και ακούγοντας τις ανοησίες τους, συνειδητοποιεί ότι και ο ίδιος υπάρχει. Οπότε συμπληρώνεται και ολοκληρώνεται το γνωστό αξίωμα του Καρτέσιου «σκέπτομαι άρα υπάρχω» το οποίο όπως το λέει και η φράση, αφορά μόνο εκείνους που είναι σε θέση να σκέπτονται. 

 Μια άλλη διαφορά μεταξύ των δύο κατηγοριών είναι πως ο έξυπνος άνθρωπος, από την πρώτη κιόλας περίοδο της παρουσίας του στον κόσμο, κρίνει όλα όσα υποπίπτουν στην αντίληψή του, αξιολογεί όλα όσα ακούει από τους άλλους, ζυγίζει τα υπέρ και τα κατά και, τελικά, παίρνει τις αποφάσεις του για το δρόμο που θ' ακολουθήσει στη ζωή. Είναι αυτό που λέμε « η φιλοσοφία του». Ο βλάκας άνθρωπος, κι εδώ, κινείται στο αντίθετο μήκος κύματος. Δεν κρίνει (και πως, δηλαδή, θα έκρινε;) Δεν αξιολογεί δεν παίρνει αποφάσεις, αλλά περιορίζεται να υιοθετεί ασυζητητί τις έτοιμες συνταγές που του σερβίρονται, ίδιες με τυποποιημένα προϊόντα, ακολουθώντας μηχανικά το δρόμο που άλλοι χάραξαν γι αυτόν.  Είναι εύκολος δρόμος αυτός. Που θα τον ακολουθούσε κι ένα πρόβατο ή ένα μυρμήγκι. Η διαδικασία αυτή τονίζει και υπογραμμίζει στο βλακώδες άτομο την αίσθηση της μειονεξίας, της αδυναμίας, της μηδαμινότητας, και το παρακινεί να εντάσσεται συνειδητά και να συσφίγγεται ασυνείδητα μέσα στην τεράστια, συμπαγή, αδιαπέραστη, πανίσχυρη μάζα των βλακών. Ανίσχυρος ο ένας, πανίσχυροι οι πολλοί, άρα μαζί τους πανίσχυρος και ο ένας!   Στο θύμα που ονομάζουμε βλάκα, ο ρόλος ενός μορίου της ανθρωπομάζας προσφέρει τουλάχιστον τέσσερα οφέλη:

α. Μια σχετική δικαίωση της γενικά αδικαίωτης παρουσίας του στον κόσμο.

β. Μια αίσθηση ασφάλειας μέσα στην ανασφάλεια της κοινωνίας.

γ. Μια εντύπωση δράσης στο πλαίσιο ενός αδρανούς βίου.

δ. Ένα κάποιο ενδιαφέρον για τη χωρίς ενδιαφέροντα, καθημερινότητα.

Αυτά τα ολίγα ενδιαφέροντα περί  μαζικών φορέων- στην προκειμένη πολιτιστικός? & μορφωτικός??? Σύλλογος Αιτωλικού- των οποίων βαθύτερος και ανομολόγητος τελικός σκοπός είναι: η επιθετική οργάνωση της μαζικοποιημένης βλακείας για τη διαιώνιση της κυριαρχίας της. 

            Κλείνοντας αυτή την ανάρτηση ένα ξέρω να πω εγώ: Ο έξυπνος παραδέχεται, ο πονηρός δικαιολογείται, ο ηλίθιος  επιμένει.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ. Φιλόλογος των 600,00 ευρώ.