Ο πολιτισμός του Αιτωλικού εκφράστηκε ή απαιτεί περισσότερα;;;

Οι προσπάθειες του πολιτιστικού συλλόγου του Αιτωλικού χάνουν εμπιστοσύνης κοινωνίας, αμαυρώνοντας τη λειτουργία του συλλόγου μέσω ιθυνόντων του Δ.Σ του....... Η τάση του Δ.Σ να εγείρει χλευασμούς και παρανοϊκές αντιδράσεις για την κριτική της κοινωνίας που ασκήθηκε στο έργο του, την οποία τα ίδια τα μέλη του προκάλεσαν, εκτεθειμένοι στο κοινό, δεν παράγει υγιή πολιτισμό.                               

Η έπαρση των μελών για την απόδοσή τους,  ωθεί να συκοφαντούν κάθε κριτική και αντίθετη άποψη, ενώ θα έπρεπε να ωθούνται σε ποιοτικές προσπάθειες με μετριοφροσύνη, προς αναζήτηση πολιτιστικού επιπέδου, κύριο χαρακτηριστικό των ερασιτεχνικών ομάδων απανταχού! 

Το Δ.Σ, δεν είναι η απαρχή του πολιτισμού της πόλης μας, ούτε κριτής της εξουσίας, ούτε χειραγωγητής του κοινού. Είναι όμως οι υποκινητές του γλωσσικού εκτροχιασμού των θεατρικά συμμετεχόντων παράστασης 16-17-20 Ιουλίου, καθώς αντί να δεχθούν την κριτική, άσκησαν οι ίδιοι κριτική σ' αυτούς που τους παρακολούθησαν!!!

«Βασικός κανόνας του θεάτρου και πρώτο μάθημα σε όλες τις δραματικές σχολές ανά τον κόσμο, είναι η δυνατότητα των εκτιθεμένων να αντέχουν την κριτική της έκθεσής τους. Όποιος λιγοψυχά μπροστά στην κριτική, δύο είναι οι αιτίες: Ή ήταν διδασκαλικά/σκηνοθετικά απροετοίμαστος για την όλη θεατρική πράξη ή αντιλαμβάνεται το δίκαιον της κριτικής και αποκαρδιώνεται. Και τα δύο όμως, εδώ και αιώνες πια, έρχονται να λύσουν και οι δάσκαλοι θεατρικής παιδείας και αγωγής, προς εκμάθηση και δυνατότητα ανάκαμψης του ήθους, κάτι που ο δάσκαλος/σκηνοθέτης του «πλούτος» φάνηκε καθαρά να αγνοεί!!!»

Λυπάμαι, που τόσο χαρισματικά μέλη του συλλόγου και της Αιτωλικιώτικης κοινωνίας, δεν έχουν αντιληφθεί το έγκλημα που διαπράττεται εις βάρος τους, σκοπεύοντας μόνο στην αυτοπροβολή κάποιων, στην επιβράβευση των ιθυνόντων του Δ.Σ το οποίο μέσα από τους δογματισμούς του, εκμεταλλεύεται την ανάγκη νεαρών πολιτών για διασκέδαση, μάθηση και πολιτιστική επικοινωνία. Το να ξυπνήσεις την όρεξη για δημιουργία είναι  δύσκολο. Αντίθετα, να σκοτώσεις αυτή την όρεξη, είναι πάρα πολύ εύκολο. Το να φέρνει κανείς εμπόδια στη δική του δουλειά , είναι δικός του λογαριασμός. Με τι δικαίωμα όμως καθυστερεί τη δουλειά μιας ολόκληρης ομάδας;

Ο ερασιτεχνικός θίασος του Αιτωλικού με την ενός αιώνα ιστορία (1900) επιβάλλεται  να διδαχθεί για να αποδώσει έργο ανάλογο των προσδοκιών της πόλης, από καθηγητή θεάτρου και όχι από ελεύθερους σκοπευτές της διασημότητας και ανεκπαίδευτους σε γνώσεις για το έργο που επιτελούν.

ΣΤΑΝΙΣΛΑΦΣΚΙ: «Λοιπόν, βάλτε καλά στο νου σας αυτό που θα σας πω τώρα: Το θέατρο με τη φήμη που μας εξασφαλίζει και με την εντύπωση που κάνει γενικά, τραβάει πολλούς, που δεν ζητούν τίποτ' άλλο παρά να το εκμεταλλευτούν, αξιοποιώντας την ομορφιά τους ή κάνοντας μια καριέρα. Επωφελούνται την αμάθεια του κοινού και του στρεβλωμένου του γούστο, απ' τις ψευτοεπιτυχίες τους, την ευνοιοκρατία, τις ραδιουργίες και πολλά άλλα μέσα, που καμιά σχέση δεν έχουν με τη δημιουργική τέχνη. Αυτοί οι εκμεταλλευτές είναι θανάσιμοι εχθροί της τέχνης. Έχουμε καθήκον να πάρουμε τα πιο αυστηρά μέτρα εναντίον τους κι αν δεν μπορούν να διορθωθούν, να τους διώξουμε απ' τη Σκηνή. Βάλτε το μια για πάντα καλά στο νου σας: Στη Σκηνή, σε καμιά περίπτωση δεν είναι δυνατό να υπάρξει δράση, που να κατευθύνεται άμεσα στο ξεσήκωμα μιας συγκίνησης, με σκοπό την ίδια τη συγκίνηση (ζήλεια, λύπη.) Το ν' αγνοεί κανείς αυτό τον κανόνα έχει σαν αποτέλεσμα την πιο αηδιαστική απομίμηση».

Δεν υπάρχει αληθινή τέχνη αν δεν τη ζήσεις. Είναι αυτή που αρχίζει εκεί που δένεται η συγκίνηση.

Ο Αντιλκιώτ'ς

                                                                        

 Οι φωτο είναι από θεατρική παράσταση προοδευτικών και δραστήριων  Αιτωλικιωτών της εποχής, σε ημερήσια δραστηρότητα στον Αη Σώματο το 1958 (Θέατρο στη φύση!)