KAΤΑΡΓΗΣΕΙΣ , ΣΥΓΧΩΝΕΥΣΕΙΣ ΣΧΟΛΕΙΩΝ

                 Η   παιδαγωγική  διάσταση  της  κυβερνητικής  επιλογής

  Δυστυχώς  η   παιδαγωγική  προσέγγιση  του  μαθητή όπως  την  γνωρίζαμε  έως σήμερα  στο  σχολείο  θα  αποτελεί   παρελθόν   μετά  την   επιλογή  του Υπουργείου  παιδείας  για  την  συγχώνευση / κατάργηση  σχολικών  μονάδων .Η  συγκέντρωση  μεγάλου  αριθμού  μαθητών  θα  δημιουργήσουν  απρόσωπα  σχολεία ...... με   επιπτώσεις  που  γνωρίζουμε  από  αντίστοιχες  τέτοιες  πρακτικές  σε  άλλες  χώρες .   Οι  τοπικές  κοινωνίες  ανησυχούν    σε  όλη  τη  χώρα , γονείς, μαθητές , εκπαιδευτικοί  είναι  ανάστατοι  με  αυτή  την  επιλογή και  τις  προθέσεις   και  δηλώνουν  αντίθετοι  στις  συγχωνεύσεις  που  πολύ  σύντομα  θα  βιώσουμε . Η  ηγεσία  του  Υπουργείου  παιδείας  αδιαφορεί  για   κάθε  άλλη  πρόταση   

Όλοι  γνωρίζουν  ότι ο  στόχος  του  Υπ. Παιδείας    είναι  η  εξοικονόμηση  πόρων  χωρίς  να  ενδιαφέρονται  για  την  δυνατότητα  επιβίωσης  του  δημόσιου  σχολείου .  Τα  προηγούμενα  χρόνια  με  τις πολιτικές   του  νεοφιλελευθερισμού ,οι  κυβερνήσεις   της  υποτέλειας  προσπάθησαν  να  ακυρώσουν  στην  συνείδηση  της  κοινής  γνώμης  τον  παιδαγωγικό ρόλο  του  δημόσιου  σχολείου . Στα  επιχειρήματα  της  ακύρωσης του  παιδαγωγικού  ρόλου  του  σχολείου  συνέτεινε  και   η  αδιαφορία  μερίδας  εκπαιδευτικών  που  λειτούργησαν  μακριά  από  την  ανάγκη  να  αναδείξουν  το  πολυποίκιλο  λειτουργηματικό  τους  ρόλο .

 Σήμερα το  ΥΠ.Ε.Π.   κλείνει  πάλι  τα  μάτια  μπροστά  στο  πρόβλημα  της  υποβάθμισης  του παιδαγωγικού  μας  ρόλου ,αφού  με  τις  συγχωνεύσεις/ καταργήσεις, οι  εκπαιδευτικοί   θα  κληθούν  να  διδάξουν  σε  τμήματα  30 /35  μαθητών .

  Όταν   δημιουργούνται   πολυπληθή  τμήματα   στα  σχολεία και  συσσωρεύεται  μεγάλος  αριθμός  μαθητών  ανά  σχολική  μονάδα  ,  οι  έρευνες  έδειξαν  ότι  αυξάνεται  το  άγχος , η  ανασφάλεια καθώς  τα  περιστατικά   παραβατικότητας  και  βίας  μεταξύ  των  μαθητών .

Τα  σχολείο  πρέπει  να  έχει  περιορισμένο  αριθμό  μαθητών/τριών ,κυρίως  στις  μικρές  ηλικίες , ώστε  να  αισθάνεται  κάθε  παιδί  ασφάλεια ,να  νιώθει  την  αναγνώριση,  να  αντιμετωπίζεται  από  το  διδακτικό  προσωπικό  σαν  οντότητα , έχει  την  ανάγκη  και  θέλει  τον  έλεγχο  και  την  καθοδήγηση . Ο  μαθητής έχει  το  αισθητήριο της  κρίσης  και  με  τα  μάτια  του  μετράει  την  επιβράβευση ή  την  απόρριψή  του . Το  παιδί  πρέπει  να  λειτουργεί  σε  όρια  που  θέτει  η  εκπαιδευτική  κοινότητα  μέσα  από  τον  κανονισμό  λειτουργίας  , καθώς  επίσης  να  υπάρχει  σταθερό  πρόγραμμα  λειτουργίας  που  ελέγχει , καθοδηγεί , ενισχύει  και  επιβραβεύει κάθε  δραστηριότητά  του  . Η  ανάγκη  αυτή  του  μαθητή   πρέπει   να  ληφθεί  σοβαρά  υπ’ όψη όταν  μάλιστα  από τα  σχολεία  μας  απουσιάζει  εντελώς  το επιστημονικό  προσωπικό  της  υποστήριξης   όπως  ψυχολόγοι , κοινωνικοί   λειτουργοί ,κ.λ.π. Στο νέο  πολυπληθές  σχολείο  μειώνεται   δραστικά  η  δυνατότητα    να  λειτουργούν  οι  παραπάνω  δυνατότητες .

 Με  το  νέο  υπερπληθές  τμήμα του  κάθε πολυπληθούς   σχολείου που επιδιώκει να  δημιουργήσει   το  Υπ.  παιδείας ,  περιορίζονται  οι  δυνατότητες  των  εκπαιδευτικών  να  εφαρμόζουν διαφορετικές  παιδαγωγικές  μεθόδους ,προσεγγίσεις  κατά  περίπτωση  μαθητή  ώστε  να  μπορούν  να  καλύπτουν  τις ειδικές  ανάγκες και  ενδιαφέροντα  του  κάθε  μαθητή  τους . Μειώνεται    δραστικά  η   δυνατότητα  να  επιλέγονται 

ευεργετικές  ομαδικές    μέθοδοι  διδασκαλίας,   μέσα  στην  τάξη  ανάλογα  με  τα  ενδιαφέροντα  και  το  επίπεδο μαθητών .

Το σχολείο  δεν  λειτουργεί  χωρίς προγραμματισμό  και  στόχους. Αποτελεί  βασική  κοινωνική  οντότητα τμήμα  του  κοινωνικού  περιβάλλοντος, δεν  διασφαλίζει  μόνο  την  γνώση  αλλά  την  κοινωνική  ένταξη  και  μόρφωση. Το  σχολείο  της  γειτονιάς  είναι  το  παιδαγωγικό  εργαστήρι  διαμόρφωσης   της  προσωπικότητας  του  νέου μαθητή. Δηλώνει   την  συναισθηματική  ενότητα  μεταξύ  των ανθρώπων  του  συγκεκριμένου  χώρου , την    σχέση  του  σχολείου  με  την  τοπική  κοινότητα , την

 κοινωνική   προέλευση  της  γειτονιάς το  φυσικό  και  πολιτισμικό  περιβάλλον.

Η  σχέση  αυτή  λειτουργεί  αμφίδρομα , τροφοδοτείται  με   στοιχεία  που  αναπτύσσουν  πολύπλοκους  δεσμούς  αλληλεπίδρασης  που  ενισχύουν  την  μορφωτική  δύναμη  του  σχολείου της κοινότητας ή της  γειτονιάς .

 Άραγε  γιατί  πάνε  σε  κατάργηση   του  περιφερειακού  σχολείου, ποιός  είναι   λόγος  να  στερηθεί  η  τοπική  κοινότητα, η  γειτονιά   το   σχολείο  της ; 

Γνωρίζει  το  υπουργείο  παιδείας  ότι  με  τις  συγχωνεύσεις  δημιουργεί  σοβαρό  πρόβλημα  σε  αρκετές   οικογένειες, που  θα  αλλάξουν  τόπο  κατοικίας , για  να  μπορέσουν  να  ανταποκριθούν  στην  σχολική   φοίτηση  των παιδιών  τους;

Γνωρίζει  ότι   είναι    δύσκολο  να  μεταφέρονται  καθημερινά  με  λεωφορεία  μαθητές  πόσο  εξαιρετικά  μεγάλες   χρονοβόρες   και  επικίνδυνες  είναι  οι  καθημερινές  μετακινήσεις ;

Γνωρίζει  ότι  πολλοί  μαθητές  θα  εγκαταλείψουν  την  υποχρεωτική  εκπαίδευση;

Θα  επιλέξει ,  για  παράδειγμα    ο  μετακινούμενος  μαθητής  κάτοικος  του   Αστακού  που  φοιτά  στο  ΕΠΑΛ   Κατοχής  σε  περίπτωση  κατάργησής  του, να  μεταβαίνει    καθημερινά στο  ΕΠΑΛ  Μεσολογγίου  ή μήπως  αναγκασθεί   να    εγκαταλείψει  το  σχολείο . Μήπως  όμως έτσι  θα   αυξηθεί   η  μαθητική  διαρροή ;

Ο  ΄΄ εξορθολογισμός΄΄   που  επικαλείται  η  ηγεσία   του  ΥΠ. παιδείας είναι  πρόφαση  που  συγκαλύπτει  μια   αντίληψη  εξοικονόμησης  πόρων  σύμφωνα  με  τις  επιλογές  και  τις  κατευθύνσεις  της Τρόϊκας .Για  πόσο   ακόμη   θα  παραμείνουν  αδιάφοροι ; 

οι  σύλλογοι  γονέων  , τα  πενταμελή / δεκαπενταμελή  των  σχολείων  τα  σωματεία  των  δασκάλων /καθηγητών .Είναι  αναγκαίο  να  βρεθούν  σε  κοινό  βηματισμό , ώστε  να  ανατρέψουν  αυτές  τις  πολιτικές  επιλογές  που  είναι  επιλογές  υποβάθμισης  και  διάλυσης  του  δημόσιου  σχολείου .

                                                            Κούστας  Κώστας 

                                                Καθηγητής  Φυσικής  Αγωγής

                                    Αντιπρόεδρος  Νομαρχιακού  Τμήματος  ΑΔΕΔΥ