Σύντομο Βιογραφικό
Ο ζωγράφος και χαράκτης Μιχάλης Κότσαρης, γεννήθηκε στο Αιτωλικό. Σπούδασε Φιλολογία και Ιστορία Τέχνης στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Κρήτης. Το 1998, δημιούργησε τον πρώτο εικαστικό χώρο στην πόλη του, την Αίθουσα Τέχνης "Έργω 1998". Στο παρελθόν έχει αγιογραφήσει ένα ναό στο Αιτωλικό και τρεις ιδιωτικούς ναούς: στο Νυδρί Λευκάδας στο Νεοχώρι Αιτωλικού και στη Λίνδο της Ρόδου. Ασχολείται με τη Σκηνογραφία έχοντας την καλλιτεχνική επιμέλεια πέντε θεατρικών παραστάσεων της Θεατρικής Ομάδας Αιτωλικού. Συμμετέχει στο διεθνές καλλιτεχνικό κίνημα IUOMA. Το τελευταίο διάστημα η Χαρακτική είναι η κύρια ενασχόλησή του. Είναι μέλος της Ένωσης Ελλήνων Χαρακτών. Έργα του βρίσκονται στο Οικουμενικό Πατριαρχείο Κων/λης, στο Αrt Center της Νέας Βιβλιοθήκης Αλεξανδρείας στην Αίγυπτο, στο Κέντρο Λόγου και Τέχνης "Διέξοδος" στο Μεσολόγγι στο Πανεπιστήμιο της Τιμισοάρα στη Ρουμανία, στο Μουσείο Van Abbe στο Αϊντχόβεν της Ολλανδίας καθώς και σε πολλές ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό (Συλλογή Μανώλη Διπλαράκη-Ηράκλειο Κρήτης, του γλύπτη Βασίλη Παπασάικα, Αγρίνιο κ.α.). Για το έργο του Μιχ. Κότσαρη από την Ιστορικό Τέχνης Λήδα Καζαντζάκη.(Από το αφιέρωμα στον καλλιτέχνη στην Αυγή της Κυριακής 1-8-2010): "Ο Μιχάλης Κότσαρης δημιουργεί, τόσο στη ζωγραφική όσο και στη χαρακτική του τέχνη, με αναπάντεχους συνδυασμούς ετερόκλητων και διαφορετικών στοιχείων, εικόνες που υπερβαίνουν το πραγματικό. Οι Άγιοι Ψαράδες του και οι Άγγελοί του φέρουν στα πρόσωπά τους, απλοποιημένα, τα χαρακτηριστικά της βυζαντινής τέχνης. Που άλλοτε αποτυπώνονται αδρά, σύμφωνα με τους κανόνες της κλασσικής χαρακτικής κι άλλοτε σβήνουν μέσα στη ρευστότητα της εξπρεσιονιστικής πινελιάς του. Ενώ η θρησκευτικότητά τους γειώνεται με την προσθήκη κοσμικών συμβόλων, όπως το ψάθινο καπέλο που στην μια άκρη του καταλήγει σε ψάρι, της αρχαϊκής τρίαινας, αλλά και τον μετασχηματισμό των φωτοστεφάνων τους σε ένα περίτεχνο
διάκοσμο, πλασμένο με σχηματοποιημένα ψάρια ή ελικοειδή στοιχεία.
Οι στυλιζαρισμένες, ιδεαλιστικές και ασυνήθιστα επιμηκυμένες φιγούρες, οι βγαλμένες από πίνακες ιμπρεσιονιστικούς με φανερές τις επιρροές του Ελ Γκρέκο, που εκφράζουν το θαύμα, γίνονται ένα με τις κυματοειδείς γραμμές των ερημικών τοπίων μέσα στα οποία κινούνται. Με τον ίδιο τρόπο συνδέονται οι μορφές που προβάλλουν ως ένα σαρκαστικό σχόλιο στη σύγχρονη εξάρτηση της σκέψης μας από τα ΜΜΕ, συνδεδεμένες με καλώδια. Εγκλωβισμένες μέσα στις οθόνες και τα σιδερένια κιγκλιδώματα των κεραιών τους. Πλαισιωμένες με τις αντιθετικές και αλληλοσυμπληρούμενες φόρμες του συνθετικού κυβισμού που πληρούνται, όπως στον Πάουλ Κλέε, με σύμβολα και γράμματα. Πλασμένες με την αφαιρετική τεχνική της μεταφυσικής ζωγραφικής του ντε Κίρικο. Που όμως, χάρις στην καμπυλότητα του περιγράμματός τους, δεν παραμορφώνονται σε άψυχα ανδρείκελα.
Ο Μιχάλης Κότσαρης επιχειρεί να ανατρέψει τη μηχανιστική έποψη του κόσμου με την αυθαιρεσία των ονειρικών του συνειρμών. Να προβάλει τη μοναξιά ως σύμβολο του σύγχρονου ανθρώπου. Να διαδηλώσει, όπως και ο ντε Κίρικο, ότι είναι «η σιωπή και η μη αισθησιακή ομορφιά της ύλης που μου φαίνεται μεταφυσική, όπως μεταφυσικά μου φαίνονται τα πράγματα που μέσα από τη διαφάνεια του χρώματος και την ακρίβεια των μέτρων τους είναι τα αντίθετα σ' εκείνην τη σύγχυση και τη διάχυση».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου