Κωνσταντίνος Μητσοτάκης: «Δεν είχα την ευχαρίστηση να είμαι φίλος με τον Δημήτρη Στεργίου»

Στο site του συντοπίτη μας δημοσιογράφου Δημήτρη Στεργίου www.dimitris-stergiou.gr και στην ενότητα «Φάκελοι» παρουσιάζονται ιστορίες που έζησε από κοντά, κάνοντας ρεπορτάζ τα τελευταία σαράντα χρόνια. Αυτές τις ιστορίες τις θυμάται,.....ανατρέχει στο αρχείο του και τις παρουσιάζει με την επισήμανση ότι «δεν ανήκα ποτέ σε κανένα κόμμα, αλλά, ως δημοσιογράφος, κοίταζα κατάματα τον αναγνώστη». Είχαν προηγηθεί σημειώματα για τη συνεργασία του επί τριάντα χρόνια με τον πρόεδρο του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη Χρήστο Λαμπράκη και τις παρακαταθήκες του τελευταίου για την πραγματική δημοσιογραφία, τις οποίες εφάρμοσε ως διευθυντής Σύνταξης του «Οικονομικού Ταχυδρόμου» και αναλυτής, σχολιαστής και αρθρογράφος στις εφημερίδες «Βήμα» και «Νέα».

«Πάντα, ως δημοσιογράφος ήλεγχα κυρίως την εκάστοτε εξουσία, την εκάστοτε κυβέρνηση, ενώ, παραλλήλως, βοηθούσα την εκάστοτε αντιπολίτευση να ασκεί εποικοδομητικά, για το καλό του κοινωνικού συνόλου, για το καλό της πλειοψηφίας και όχι μερικών πανίσχυρων μειοψηφιών, το συνταγματικό της δικαίωμα, με παρεμβάσεις, αναλύσεις, έρευνες και, κυρίως, διαχρονικά στοιχεία και ντοκουμέντα», τονίζει ο Δημήτρης Στεργίου. Και συνεχίζει: «Αυτό έγινε μετά τη μεταπολίτευση (διότι επί χούντας δεν γίνεται κανένας λόγος!). Κατά την περίοδο αυτή, μετά το 1974, η δημοσιογραφική πορεία συνέπεσε να παρακολουθεί και να σχολιάζει τα έργα και τις ημέρες τεσσάρων κυβερνήσεων της Νέας Δημοκρατίας (μιας στην ουσία του Κωνσταντίνου Καραμανλή, μιας – βραχύβιας- του Γεωργίου Ράλλη, μιας του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και δύο – της τελευταίας βραχύβιας- του Κώστα Καραμανλή), πέντε του ΠΑΣΟΚ (τριών –της τρίτης βραχύβιας- του Ανδρέα Παπανδρέου και δύο του Κώστα Σημίτη), μία κυβέρνηση «Συνασπισμού» (Τζαννή Τζαννετάκη) και μία κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας (Ξενοφών Ζολώτας). Όλα τα έργα και οι ημέρες των κυβερνήσεων αυτών παρουσιάζονταν, σχολιάζονταν και καταγγέλλονταν με άρθρα μας στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο», το «Βήμα» και τα «Νέα», τα περισσότερα από τα οποία περιλαμβάνονται, με σχόλια και διαχρονικά στατιστικά στοιχεία, στα έξι βιβλία μου «Είκοσι καμένα χρόνια, 1972 – 1992», «Αυτή είναι η Ελλάδα: τα οκτώ μεγαλύτερα οικονομικά εγκλήματα μετά τη μεταπολίτευση», «Η Μεγάλη Φούσκα της Οικονομίας 1981 – 2001», η «Μεγάλη Φούσκα του Εκσυγχρονισμού του Κώστα Σημίτη», το «Πολιτικό Δράμα της Ελλάδος, 1981 – 2005» και της «Σοφοκλέους το Κάγκελο» (Χρηματιστήριο)».

Πέρα από τα βιβλία αυτά, ο κ. Στεργίου υπογραμμίζει ότι η επισήμανση ότι δεν ανήκε σε κανένα κόμμα και ότι κοίταζε κατάματα μόνο τον αναγνώστη, θα επιβεβαιώσει με σειρά από ντοκουμέντα, που θα παρουσιάσει. Τώρα, περιορίζεται στην παρουσίαση της γνώμης του πρώην πρωθυπουργού κ. Κωνσταντίνου Μητσοτάκη για το Δημήτρη Στεργίου.

Στη Στοά του Βιβλίου έγινε το 2002 η παρουσίαση του νέου τότε βιβλίου μου υπό τον τον τίτλο «Η Μεγάλη Φούσκα της Οικονομίας, 1981 – 2001», το οποίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Παπαζήση. Το βιβλίο παρουσίασαν, κατά σειράν, ο τότε βουλευτής του ΠΑΣΟΚ και πρώην υπουργός κ. Γεράσιμος Αρσένης, ο τότε πρόεδρος του Συνασπισμού κ. Νίκος Κωνσταντόπουλος και ο πρώην πρωθυπουργός και επίτιμος πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας κ. Κων. Μητσοτάκης με συντονιστή το δημοσιογράφο – βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας κ. Πάνο Παναγιωτόπουλο. Για το βιβλίο αυτό ελέχθησαν πολλά κατά την παρουσίαση αυτή και έχουν γραφεί ακόμη περισσότερα στις εφημερίδες. Αυτά είναι γνωστά. Αυτό όμως που πρέπει να επισημανθεί είναι η γόνιμη συζήτηση που προκάλεσε το βιβλίο αυτό κατά την παρουσίασή του από τους κ.κ. Κων. Μητσοτάκη, Νίκο Κωνσταντόπουλο, Γεράσιμο Αρσένη, Πάνο Παναγιωτόπουλο και από τις παρεμβάσεις των πρώην υπουργών κ.κ. Γιάννη Παλαιοκρασσά και Βασίλη Κεδίκογλου και του αντιπροέδρου του Ελεγκτικού Συνεδρίου ε.τ. κ. Κων. Τράκα. Οι εισηγήσεις, που ανέπτυξαν κατά την παρουσίαση του βιβλίου αυτού οι κ.κ. Μητσοτάκης, Κωνσταντόπουλος, Αρσένης και Παναγιωτόπουλος αποτελούν ισχυρά ντοκουμέντα και μέγιστη συμβολή στη συζήτηση για την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας σε μια κρίσιμη και αμφιλεγόμενη οικονομικά περίοδο της χώρας μας και μάλιστα από τρεις μεγάλες προσωπικότητες, από τις οποίες δύο (οι κ.κ. Μητσοτάκης και Αρσένης) ήταν κορυφαίοι διαχειριστές της και ο τρίτος (ο κ. Κωνσταντόπουλος) χρημάτισε υπουργός και έπαιξε σημαντικό ρόλο στην πολιτική και οικονομική ζωή της χώρας μας ως αρχηγός κόμματος της αντιπολίτευσης.
Τη μακροσκελή (από στήθους) ομιλία του τότε ο κ. Μητσοτάκης (μίλησε τελευταίος) άρχισε ως εξής:
«Αυτό που θέλω να πω με μια λέξη είναι ότι το βιβλίο του Δημήτρη Στεργίου, είναι μια πέτρα στο τέλμα. Είναι ένα βιβλίο που ταράσσει τα πνεύματα. Ένα βιβλίο όμως που ανταποκρίνεται τελείως στην ψυχρή ωμή πραγματικότητα. Δεν είχα την ευχαρίστηση να είμαι φίλος με τον Δημήτρη Στεργίου, τον διαβάζω όμως. Όπως παρακολουθούσα και την αρθρογραφία του «Οικονομικού Ταχυδρόμου», του οποίου ουσιαστικά εκφραστής και στη συνέχεια διευθυντής ήταν ο Δημήτρης Στεργίου. Και πράγματι, αποτελούσε παρηγοριά σε μιαν εποχή, μαύρη με την έννοια ότι υπήρχε θολούρα, δεν καταλάβαινε κανείς τι γίνεται. Διότι, η αρθρογραφία του στηριζόταν στους αριθμούς, ήταν θεμελιωμένη, μιλούσε με τα πραγματικά δεδομένα και όχι με αόριστες έννοιες, τις οποίες αγαπούμε εδώ στην Ελλάδα…»